fbpx

Εσείς πόσο συχνά λέτε "Ποτέ μη λες ποτέ";

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedInPrint this pageShare with friends

Μια φράση που ακούμε συχνά απο όλους

Ποτέ! Αυτή η μικρή λεξούλα ενώ αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας δηλώνει κάτι πολύ απόλυτο. Το ποτέ! Με λίγα λόγια αποκλείει πράγματα απ’ τη ζωή σας. Επαγγελματικά, προσωπικά (ερωτικά και μη), χαζά καθημερινά, αποφάσεις ζωής και διλήμματα. Σκεφτήκατε όμως ότι ίσως κάθε φορά που το λέτε και το εννοείτε μια ευκαιρία της ζωής σας απομακρύνεται ή φεύγει εντελώς;

Από την άλλη είναι και αυτοί που θα πουν το «ποτέ» αλλά θα υποκύψουν στον πειρασμό. Υπάρχουν ωστόσο και αυτοί που απο πείσμα μένουν κολλημένοι σε παλιές ιδέες και θεωρίες.

Η ίδια η ζωή μπορεί να αλλάξει τα πιο «τετραγωνισμένα» μυαλά. Πόσα «ποτέ» έγιναν «για πάντα», πόσα «όχι» έγιναν «ναι» και πόσα δεν θέλαμε να μας συμβούν και τα ζήσαμε;

Καθώς μεγαλώνουμε αλλάζουμε και αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπου. Το κακό θα ήταν αν στο πέρασμα των χρόνων μέναμε ίδιοι, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι μεγαλώσαμε στα χρόνια, αλλά όχι στο μυαλό. Οι πιο παλιοί και πιο μεγάλοι κάθε που ακούνε ένα νεότερο να λέει «εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό..» του απαντάνε «ποτέ μη λες ποτέ»! Γιατί, ως μεγαλύτεροι, έχουν πει στη ζωή τους πολλά «ποτέ» και «όχι», τα οποία στην πορεία δεν τα τήρησαν και τόσο. Πόσες φορές δεν είπαμε βαρύγδουπες κουβέντες και μετά είπαμε μέσα μας πως ποτέ εμείς δε θα κάνουμε κάτι, δε θα εμπλακούμε σε μια κατάσταση που είναι μακριά από τη ψυχοσύνθεσή μας ή δε θα πούμε λέξεις ανήκουστες προς εμάς.

Και έρχεται η ίδια η ζωή να μάς διαψεύσει και να μάς εκθέσει. Πρώτα σε εμάς και μετά σε τρίτους. Αποτελεί κλασσική περίπτωση που την έχουμε ζήσει όλοι μας μπλέκοντας σε περιπέτειες και απρόβλεπτες καταστάσεις.

Η φράση «ποτέ εγώ» είναι δήλωση μεγάλη. Δήλωση με δέσμευση έναντι των αξιών μας και των αρχών μας. Εσείς κάνετε τα πλάνα και τα σχέδιά σας και ο Θεός γελάει. Το αστάθμητο είναι το μόνο σίγουρο και σας ακολουθεί από την αρχή της γέννησής αας.

Οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε επιεικείς, με απέραντη κατανόηση, πολύ αγάπη και διάθεση συγχώρεσης. Το να «μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου» αποτελεί καθήκον ώστε να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να αφουγκραστούμε τη ψυχολογία, τις επιθυμίες, τους φόβους και τις συνθήκες που βιώνει κάθε άνθρωπος.