fbpx
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Τι αγαπώ αυτή την εβδομάδα

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedInPrint this pageShare with friends

Αρχές του Μάρτη και ψάχνω ανθισμένες αμυγδαλιές και άλλες ομορφιές καθώς το μόνο που αξιζει σ'αυτή την χώρα είναι οι ανοιξιάτικες βόλτες, η θάλασσα και το φαγητό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και θα μας απασχολήσει κάποια άλλη στιγμή. Οι "αγάπες" λοιπόν αυτής της εβδομάδας είναι η έλευση της άνοιξης, η χαρά μου κάθε φορά που πρωτοαντικρύζω τα άνθη της αμυγδαλιάς, μια συγκινητική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, η ωραιότερη συλλογή μέχρι τώρα στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι, το νέο Tokyo Joe στην Γλυφάδα και μια Οσκαρική ταινία.

Food: Tokyo Joe

Αν υπάρχει ένα καινούργιο Must place στην Γλυφάδα για να δείτε τους πάντες, να μάθετε όλα τα νέα gossip και να φάτε ωραίο σούσι σε κανονικές τιμές τότε πρέπει να κάνετε μια βόλτα στο νότια προάστια τώρα που η άνοιξη έφτασε. Στην πολυσύχναστη Ζησιμοπούλου άνοιξε πριν απο λίγους μήνες το Tokyo Joe και απο τις πρώτες μέρες λειτουργίας έγινε αγαπημένο μέρος. Ακόμα και εγώ που είμαι γνήσια και φανατική θαμώνας του αθηναικού κέντρου (αν και μένω στην Γλυφάδα) το έχω επισκεφθεί κάμποσες νύχτες για το ποιοτικό φαγητό και το όμορφο ντεκορ του. Ο πολύ γλυκός ιδιοκτήτης Δημήτρης Παππάς με την σουπερ δημοφιλή μητέρα του και media darling Χριστίνα έχουν στήσει ένα κουκλίστικο μαγαζί, με καλό σερβις, άνετο και "ενημερωμένο" μπαρ, πολυ καλό σούσι, fun ατμόσφαιρα και το πιο "περιζήτητο" κοινό στα νότια προάστια. Το αγαπώ γιατί τρώω πάντα καλά και πολύ (δοκιμάστε τα signature πιάτα οπωσδήποτε) και είναι τόσο άνετο που μπορείς να πάς και μόνη/ος καθώς ολο και κάποιον φίλο θα συναντήσεις ασε που "όλοι γνωριζομάστε" καλά πια!

Παράσταση: "Ρένα"

Η Ρένα η Σμυρνιά είναι μια γριά πουτάνα η οποία έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή στο πεζοδρόμιο και αφηγείται τις περιπέτειες της σε μια ομάδα ρεπόρτερ-συγγραφέων που την γνωρίζουν στο Athens Pride Parade όταν εκείνη τους καλεί σπίτι της. Η «Ρένα» είναι το τελευταίο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, που γίνεται θεατρικό σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τηνΥρώ Μανέ στον ομώνυμο ρόλο. Μέσα απο την ζωή της ξεδιπλώνεται όλη η ιστορία της ταραγμένης Ελλάδας, σε ένα υπέροχο κείμενο, με μια καταπληκτική Υρώ Μανέ, ζωντανή μουσική, ωραία και έξυπνη σκηνοθεσία σε ένα απο τα ωραιότερα και πιο αγαπημένα θέατρα της Αθήνας. Μια παράσταση που φεύγεις γεμάτος συναισθήματα και αναρωτιέσαι τι μένει τελικά απο τις "επαναστάσεις" της ζωής.

Paris Fashion Week: Η συλογή του Saint Laurent και οι 70's μπότες του οίκου Celine.

Ο Anthony Vaccarello, σχεδιαστής του Saint Laurent έκανε ένα σόου στην εβδομάδα μόδας του Παρισιού που θα το θυμούνται όλοι όσοι παραβρέθηκαν για πολύ καιρό. Tο location ήταν ένα τεράστιο "κουτί" απο καθρέφτες με το λογότυπο του YSL μπροστά απο τον Πύργο του Άιφελ και στην πρώτη σειρά βρέθηκαν πρωτοκλασάτα αστέρια όπως ο Matt Dillon, η Kate Moss και η Catherine Deneuve. Η συλλογή έκοβε τις ανάσες με τα υπέροχα μακριά παλτό, τα tuxedo με τις βάτες, τα ιλλιγιώδη μινι, τα neon φορέματα και τα ψηλόμεσα pencil παντελόνια. Το ερώτημα που προκύπτει απο την συγκεκριμένη συγκλονιστική συλλογή είναι "έχετε γερή δόση αυτοπεποίθησης για να φορέσετε αυτά τα σούπερ σέξι σύνολα"; Στον οίκο Celine απο την άλλη ο Slimane δεν έδειξε σέξι σύνολα αλλά μια φανταστική συλλογή με δυναμικά κομμάτια εμπνευσμένα απο την δεκαετία του 1970 με bourgeois νοσταλγία και τις ωραιότερες δερμάτινες high boots συνδυασμένες με αυστηρά blazers και κάπες.

Cinema: "Το πράσινο βιβλίο"

Και το Οσκαρ καλύτερης ταινίας να μην έπαιρνε και μόνο το γεγονός οτι πρωταγωνιστεί ο πάντα εξαιρετικός Βίγκο Μόρτενσεν είναι ένας πολύ καλός λόγος για να δείς το πράσινο βιβλίο. Η ταινία κέρδισε ακόμη το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου (Νικ Βαλελόγκα, Μπράιαν Κάρι & Πίτερ Φαρέλι) και β' ανδρικού ρόλου για τον Μαχερσάλα Αλ. Το story: Ο Τόνι Βαλελόνγκα είναι ο Ιταλοαμερικανός μπράβος που το 1962 δέχτηκε να δουλέψει για ένα δίμηνο ως σοφέρ του Αφροαμερικανού πιανίστα Ντον Σίρλεϊ, όσο αυτός θα περιόδευε με το τζαζ τρίο του στον αμερικανικό Νότο. Ανθρώπινη, ρεαλιστική με δυνατές ερμηνείες και αρκετό συναίσθημα που σε κάνει να περάσεις άνετα και ευχάριστα δύο ώρες χωρίς να σε ενοχλήσει απολύτως τίποτα. Πόσες φορές μπορεί να συμβεί αυτό σε μια κινηματογραφική ταινία;