fbpx

Οι άσεμνες χειρονομίες των Jenner - Hadid στο Μονακό με έκαναν να ζηλέψω

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedInPrint this pageShare with friends

Ζήλεια γι' αυτό το συναρπαστικό κωλοδάχτυλο που έκαναν στην ζωή.

Γιατί κατά βάθος οι άσεμνες χειρονομίες των δύο διάσημων κολλητών δεν προορίζονταν μόνο για τους παπαράτσι, αλλά για το ίδιο το σύμπαν. Kendall και Bella φιλοξενήθηκαν στο γιοτ του Tommy Hilfinger στο Μονακό, ήπιαν λίγο παραπάνω, ήρθαν στο τσακιρ κέφι και την ώρα που αποχωρούσαν, απαστράπτουσες και σουπερ σεξι κρατώντας δύο ποτήρια κρασί έκαναν και οι δύο την κλασική κίνηση με το σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο προς τους παπαράτσι. Οι τύπισσες εκτός απο κούκλες είναι εντελώς τρελές, και γι'αυτό τις λατρεύω. Ανήκουν σε αυτά τα «γιούχου» κορίτσια, με έντονη προσωπικότητα, που ξεφεύγουν απ’τη μάζα, ζουν με τσαγανό και γενικώς δεν "μασάνε" εύκολα, εξού και το κωλοδάχτυλο που έκαναν στην ίδια την ζωή! Τις βρίσκω συναρπαστικές, άκρως ερωτεύσιμες και είναι αληθινή πρόκληση για έναν άντρα να κατακτήσει το κόσμο τους!

Πόσο το ζήλεψα αυτό το κωλοδάχτυλο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Πόση ανεμελιά, ανεξαρτησία, πόσο "δεν μου καίγεται καρφί" κρύβει αυτό το σηκωμένο δάχτυλο. Κρύβει δύναμη, ανωτερότητα και ενθουσιασμό στην περίπτωση των δύο κοριτσιών. Οχι, δεν ήταν ένα θυμωμένο κωλοδάχτυλο, δεν είχε οργή, ούτε πίκρα. Αντίθετα η χειρονομία της καλλονής Jenner ήταν ένας υπέροχος χαιρετισμός στους επικριτές, στους τοξικούς, στους περιέργους και στους ζηλόφθονες εκεί έξω.

Πόσο πολύ το ζήλεψα να ξέρατε... και περισσότερο ακόμα διότι στην ηλικία τους και μέχρι και πριν απο λίγα χρόνια έκανα ακριβώς την ίδια χειρονομία. Περήφανα, αβίαστα, χωρίς δεύτερη σκέψη, με ενθουσιασμό και τόλμη απλά "χαιρετούσα" με το μεσαίο δάχτυλο χαμογελώντας σε οτι μου προκαλούσε απέχθεια, δυσαρέσκεια, κούραση, άγχος. Μια τόσο μικρή χειρονομία που λέει τόσα πολλά...

Το ζήλεψα γιατί κρύβει το θάρρος και την φλόγα της νιότης, που δεν λογαριάζει τίποτα, που δεν έχει ανάγκη κανέναν που "καλπάζει" πάνω σε ένα φιλόδοδο όνειρο, κοιτάει την ζωή κατάματα και δεν συμβιβάζεται. Το ζήλεψα γιατί μου υπενθύμισε πόσο εφήμερη είναι η ζωή, πόση σημασία δίνουμε στις "κοπριές" της καθημερινότητας και πόσο αστραπιαία θα τελειώσουν όλα μέσα σε μια στιγμή. Και μόνο μέσα στις στιγμές μας κρύβεται η ανάταση, η ευτυχία και η πραγματική, αιώνια νιότη μας.

Μα πιο πολύ το ζήλεψα γιατί στην πολύτιμη αλλά αβέβαιη ζωή μου δεν μπορώ να το κάνω πια.